owlik

Tego dnia obudziłam się w równoległym świecie. Byłam jakby smutniejsza, ale też o wiele szczęśliwsza. Świat ten identyczny był z tym drugim, tym pierwszym, ale jednak w tym równoległym było mi lepiej. Czułam się lekko; czułam, że mam wszystko, chociaż do dziś od tego dnia wciąż nie mam nic, czego mogłabym dotknąć i wiedzieć, że da mi to pewność. Mam tylko to, co uroiłam sobie w głowie; mam tylko Jego, smak ust którego poznałam tego dnia. Mam tylko uśmiechy, słodkie

Święta Bożego Narodzenia. W teorii jest to czas radości i spokoju. Czas, kiedy można się spotkać z rodziną, przełamać opłatek; życzyć sobie szczęścia. Czas, kiedy całą gromadką przygotowuje się świąteczne dwanaście potraw, piecze się ciasta i wyjada surowiznę. Czas, kiedy ktoś przynosi choinkę i wspólnie się ją ubiera, spierając się, jaką bombkę powiesić na samej górze, tuż przy gwieździe. Czas, kiedy daje się prezenty i patrzy na uśmiechy, gdy je

Przyszła do mnie tego wieczoru. Była cicha, więc nie usłyszałam, jak wchodzi, ale po chwili poczułam Jej obecność. Tę ciężką, ołowianą aurę, którą wokół siebie roztacza. Nie odezwała się; chyba nie było takiej potrzeby. Albo po prostu nie miała mi nic do powiedzenia. Leżałam na swoim łóżku, na boku, twarzą do ściany. Nie bałam się Jej - może kiedyś, na początku, ale Ona stopniowo przyzwyczajała mnie do swojej obecności. Nie usłyszałam, jak do mnie pod